Verslag EMMS 5: EMMS 5 en ik verwikkeld in kampioensstrijd
Ik hoorde mezelf afgelopen zondag dingen roepen, waarvan ik nooit had gedacht deze ooit uit te spreken. Ik varieerde van “Maak ‘m!” tot “Hij niet!” en ik gooide er spontaan een “Zakken!” tussendoor! Ik mompelde soms nog wat in de trant van “Verdedigen” en “Winnen”, maar viel toch vaak terug op het clichématige “Kom op!”. Soms komt de verbale pitbull in mij naar boven. Dat gebeurt in de sport veelal als ik zie dat iemand gefrustreerd is en lekker aan het reageren is op tegenstanders, scheids en supporters. En ook Dalfsen had daar een paar mensen van. Terwijl zij speelden tegen mijn toppers van EMMS 5, deed ik soms een beetje meer om er eentje uit de wedstrijd te kletsen. Een minieme poging hoor… Ik ben er al achter dat ik in het voetbal een minder mondig kreng ben dan in het volleybal.
Maar dat brengt dit seizoen dus in mij naar boven. Zo fijn om “Méééééters!!!” te schreeuwen naar iemand van de tegenpartij die net wel/net niet buitenspel stond en gedecideerd werd afgevlagd. Is dat soms ook niet een beetje nodig in een ware strijd om het kampioenschap? Ach, wat zou het ook… Ik vind het vrij vaak nodig. (en vermakelijk.)
Maar goed, de uitwedstrijd tegen Dalfsen stond dus op het programma. Een team dat voetballend zeer lekker uit de verf komt, maar punten verspeelt omdat het de kop laat hangen. De thuiswedstrijd werd met een knappe tweede helft met 3-1 door EMMS gewonnen, maar in de gedachten zit misschien ook nog wel de wedstrijd op sportpark Gerner van vorig jaar. Daar was de thuisploeg verreweg de beste en dat tikje heeft EMMS nog tot na de winterstop dwars gezeten. Maar feit is ook dat de herboren helden dit seizoen beter voetballen dan een jaar geleden.
Ik zocht een plaatsje ergens in de comfortabele en ruime dug out en zag EMMS na een kwartier op voorsprong komen door een bekeken goal van Kars. Lekker hoor, daar is dus het begin dat ik wilde zien. Hoewel het spel nog niet zo vol bezieling zat als ik voor ogen had; hier kunnen we tevreden mee zijn. Het pleziertje duurde echter niet zo lang. De scheidsrechter besloot om het cliché dat de thuisploeg sneller een penalty mee krijgt dan de bezoekers eer aan te doen en hij kwam met een zware straf voor een Slagharense handsbal. Ik murmelde wat ‘balnaardehand/handnaardebal’
De scheidsrechter, die overigens behalve bij de Dalfser doelpunten niet slecht floot, miste voor rust nog een handsbal van de thuisploeg, waarna het met wat gefrummel op een 2-1 voorsprong kwam. Zwaar onverdiend, maar ja, dat telt niet.
Gelukkig doet thee in plastic gekleurde bekers wonderen. Als een kind zo blij kwam de toekomstig winterkampioen (Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen!) uit de kleedkamers. Smikkelend van een broodje oude kaas liep ik achter de goal van Harry langs. Door de netten heen zette ik mijn vizier op de andere kant van het veld. Daar was zowaar een prima aanval aan de gang. Vanwege de bekekenheid van zijn eerste goal, moest Kars gedacht hebben: Zo kan het nu ook mooi weer! Hij lepelde de bal over de keeper en zorgde voor de 2-2 waarmee EMMS weer aan de slag kan om uit te bouwen.
Wat is een hattrick zonder drie doelpunten? Juustem, helemaal niks. Vandaar ook dat Kars zorgde voor de 2-3. De nummer 15 van Dalfsen leek het beu te zijn dat het kwaliteitsverschil tussen hem en de doelpuntenmaker elke keer zo duidelijk werd tentoongesteld en hij vond het tijd voor een rotschop. “ Dat is een kaart, scheids!” Oeps, daar was ik weer. Echt, loop ik nou echt dingen te roepen? Wat EMMS 5 in combinatie met kampioensstrijd wel niet met iemand kan doen…
De weg naar de drie punten duurt nog lang en zowel Dalfsen als EMMS kwam er enkele keren gevaarlijk uit. Waar je hart roept om de 2-4, daar valt toch vaak de 3-3. Zo ook dit maal… Beetje lullig goaltje, maar EMMS had er aan de andere kant gewoon eentje in moeten schieten. Dan was Dalfsen geknakt. Nu niet. Het kreeg nog alle kans voor de 4-3. Gelukkig ligt Harry graag in de weg op zijn unieke manier en moesten beide ploegen genoegen nemen met een punt.
Een lekkere pot voetbal om te zien. Eentje waar meer vuur in zat dan in de wedstrijd tegen Vilsteren, maar ik heb nog steeds geen knetterend vuurwerk gezien. Gewoon, volle kracht in de duels, focus op resultaat en het bloed onder de nagels van je tegenstander vandaan halen. Ik moet zeggen dat Sjerp aardig in de buurt kwam. Misschien werd hij daarom ook ondergespuugd door een Dalfsenaar. Ach, typisch gedrag voor een voetballer die in de knel zit. Hebben we daar allemaal niet een Rijkaard/Völler-fluimpje voor over? Het is volgende week echter wel andere koek. Dan moet er met verstand en kalmte gespeeld worden. Blik op de bal en op elkaar en op niets anders. Voetballen zoals we dat kunnen. Dan komt alles goed. Ook bij Ulu Spor uit…